έχεις κλειδιά;

καστανόξανξη με μεγάλα πλούσια στήθη και μποέμ στυλάκι καθόταν σκεφτική με ένα τσιγάρο στο στόμα στο πεζούλι περιμένοντας το αγόρι της .. δυο τετράγωνα παρακάτω ο αρτοποιός της γειτονιάς γυρνούσε κουρασμένος σπίτι του (ακριβώς απέναντι από το μαγαζί που διατηρούσε) ψάχνοντας νευρικά να βρει τα κλειδιά του ..
εγώ γυρνούσα από το σταθμό λαρίσης περιμένοντας μια κρύα μπύρα και ένα ζεστό πιάτο φαί όταν συνηδητοποίησα ότι δεν είχα τα κλειδιά μαζί μου.
το γκομενάκι στο πεζούλι ,απέναντι από την πολυκατοικία μου, κοιτούσε απορημένη ενώ ο φούρναρης με ανήσυχο βλέμα έψαχνε να βρει το πορτοφόλι του όπου είχε κρεμάσει τα κλειδιά του σπιτιού του..
την κοινή αυτή αμηχανία διέκοψε ο έντονος ήχος του κινητού της ' "μαρίνα δε θα μπορέσω να γυρίσω τα λέμε σπίτι μου την παρασκευή γεια σου".η μαρίνα δεν πρόλαβε να του πει τίποτα ενώ τσαντισμένη πέταξε το αποτσίγαρο πατώντας το με μίσος.

κοίταξε ο ένας τον άλλον λες και γνωριζόμαστε και πήρε ο καθένας το δρόμο του.