καθομουν στο τραπεζι, η καρδερινα κελαηδουσε και σε ειχα στο νου μου τοσο εντονα που οταν γυρισα στη σερβιτορα να της παραγγειλω την καλεσα με το ονομα σου. Αυτη αυθορμητα γυρισε και με απορια με ρωτησε
-ποση ζαχαρη;
- καθολου, της απαντησα και συνεχισα να σε εχω στο νου μου μεχρι την τελευταια γουλια καφε, μεχρι το τελος της ημερας και της νυχτας, μεχρι που αποφασισα να σου γραψω αυτα τα λογια, γιατι αυτα ετσι δυσκολα λεγονται οπως ο κουφος τον ηχο της ψιχαλας στο φρεσκοβρεγμενο χωμα δε μπορει να καταλαβει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου