λεξεις εν αταξια

καθομουν στο τραπεζι, η καρδερινα κελαηδουσε και σε ειχα στο νου μου τοσο εντονα που οταν γυρισα στη σερβιτορα να της παραγγειλω την καλεσα με το ονομα σου. Αυτη αυθορμητα γυρισε και με απορια με ρωτησε
-ποση ζαχαρη;
- καθολου, της απαντησα και συνεχισα να σε εχω στο νου μου μεχρι την τελευταια γουλια καφε, μεχρι το τελος της ημερας και της νυχτας, μεχρι που αποφασισα να σου γραψω αυτα τα λογια, γιατι αυτα ετσι δυσκολα λεγονται οπως ο κουφος τον ηχο της ψιχαλας στο φρεσκοβρεγμενο χωμα δε μπορει να καταλαβει.

σκεφτομαι και γραφω ο,τι μου κατεβει

ενας μεταναστης κατουραει διπλα απο τη σταση του λεωφορειου , μια τσιγγανα δεχεται σεξουαλικη παρενόχληση απο το αγορι της , μια ωδικη πορεια με χαλκινα παραδοσιακα ξεκιναει και κορυφωνεται μεσα σε ενα απογευμα στην παραλιακη οπου μια παρεα δεκαδων παιδιων κλεινει τη λεοφωρο νικης με χορους και με τραγουδια,τα σκυλια βρισκονται σε περιοδο αναπαραγωγης και εσυ συνεχιζεις και γελας χωρις να σε νοιαζει. ξεπερασες την ανακατοσουρα απο τη χαλασμενη γαλατοπιτα και πηγες στο παρτυ και ησουν η μονη που χορευε

λε λε λευτεριά

-φωτο από ξένο πρακτορείο-

"άραξε στα κυβικά σου παλιόφιλε
και έχουμε δρόμο μπροστά μας"